அரசாணை எண்-92 விழிப்புணர்வு கூடல் - மதுரை

மதுரையில் அரசாணை எண்-92  விழிப்புணர்வு கூடல் 22-05-2013 புதன்கிழமை மாலை 03.00 மணியளவில்  புதூர் ஐ.டி.ஐ.ஆயர் இல்லம் டி-நோபிலி அரங்கில் நடைபெற்றது. அரசாணை எண்-92  விழிப்புணர்வு நூலை துடி இயக்கத்தின் காப்பாளர். ஐயா இரா.கிருத்துதாசுகாந்தி ஐ.ஏ.எஸ் அவர்கள் வெளியிடஎழுச்சித்தமிழர் அவர்கள் பெற்றுக்கொண்டு எழுச்சியுரையாற்றினார். எழுச்சித்தமிழர் அவர்களின் எழுச்சியுரை.......

பேராசிரியர் பெருமக்களே, மாணவர்களே, என் உயிரின் உயிரான விடுதலைச் சிறுத்தைகளே...உங்கள் அனைவருக்கும் என்னுடைய வணக்கத்தை தெரிவித்துக் கொள்கிறேன்.

இந்த கல்வி உதவித் தொகை பற்றிய விபரங்கள் கல்வி நிறுவனங்கள் மூலமாக மாணவர்களுக்கு தெரியப்படுத்துவதில்லை. இதைப்பற்றி என்னவென்றே தெரியாமல் இந்த சமூகம் கிடக்கிறது. பள்ளி கல்லூரி மாணவர்கள் இதைப்பற்றி புரிதல் இல்லாமல் இருக்கிறார்கள். அதைவிட ஒடுக்கப்பட்ட மக்களுக்காக போராடிக் கொண்டுடிருக்கிற, களப்பணியாற்றிக் கொண்டிருக்கிற இயக்கங்களே இதைப் பற்றிய புரிதல் இல்லாமல் இருக்கின்றன. ஆகவே, இந்த விழிப்புணர்வை உருவாக்க வேண்டும் என்கிற ஒற்றை நோக்கத்தோடு இந்த முயற்சியை மேற்கொண்டு வருகிறார்கள். மாவட்டம் தோறும்  நாம் இதை எடுத்துச் செல்ல வேண்டும். நமக்கு இருக்கிற சிக்கல்கள் என்ன என்பதை மாணவர்களிடையே விளக்கி அவர்களை ஊக்கப்படுத்த வேண்டும் என்று அண்ணன் கிருஸ்துதாஸ் காந்தி ஐ.ஏ.எஸ் அவர்கள் விளக்கிச் சொன்னார்கள்.

நமக்கு பணத்தடைகள் இருக்கின்றன. அதாவது பொருளாதர தடைகள் இருக்கின்றன என்கிற ஒரு உணர்வு பரவலாக இருக்கிறது. நம்மால் எங்கே படிக்க முடியும், நமக்கு எங்கே அவ்வளவு வசதி இருக்கிறது என்று பணத்தடை என்பதோடு மனத்தடையும் விரவி பரவி கிடக்கிறது, காலம் காலமாய் பல்வேறு அடக்கு முறைகளுக்கும், ஒடுக்கு முறைகளுக்கும் உள்ளாகி இருக்கிற காரணத்தால் என்னவோ, ஒரு தாழ்வு எண்ணம் என்பது எப்போதும் நம்மை வியாதித்திருக்கிறது. எந்த செயலாக இருந்தாலும் அந்த செயலை செய்வதற்கு முன்னால், நம்மால் அது முடியுமா? என்கிற  ஒரு தாழ்வு எண்ணம் இருக்கிறது. அந்த மனத் தடைகளை உடைக்க வேண்டியது மிக மிக இன்றியமையாதது. அரசியல் தளத்திலும் சரி, பொருளாதார தளத்திலும் சரி, சமூகத் தளத்திலும் சரி, இன்னும் அறிவு சார்ந்த அத்தனை தளங்களிலும் ஒடுக்கப்பட்ட சமூகத்தைச் சார்ந்தவர்கள் ஐ.ஏ.எஸ் வரையிலும் படித்தாலும் கூட, அந்த மனத் தடைகள் இருக்கத்தான் செய்கின்றன.

கல்விதான் அந்த மனத்தடைகளை உடைக்கும். கல்விதான் நமக்கு விடுதலையைத் தரும், கல்விதான் நமக்கு தலை நிமிர்வைத் தரும், கல்விதான் உண்மையான மீட்சிக்கு அடிப்படை. ஆனாலும் அந்த கல்வியை குறிப்பிட்ட சில சதவிகித அளவிளான தலித்துகள் பெற்றிருக்கின்ற காரணத்தினால், எவ்வளவு உயர்ந்த கல்வியைப் பெற்றாலும் கூட பலருக்கு  மனத் தடைகள் இருக்கத்தான் செய்கின்றன. ஐ.ஜி வரையிலான ஒரு தாழ்த்தப்பட்டவன், ஒரு ஒடுக்கப்பட்ட சமூகத்தைச் சார்ந்தவன் பதவி பெற்றாலும் கூட, அந்த பதவி பறிபோய் விடுமோ? என்கிற அச்சத்தோடுதான்  செயல்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறார்கள். நம்முடைய பதவிக்கு ஆபத்து வரும் என்கிற அளவிற்கு உயர் கல்விப் பெற்ற அதிகாரிகளிடத்திலும் இருக்கத்தான் செய்கிறது. இதை நான் குற்றச் சாட்டாக சொல்லவில்லை. இது ஒரு சோசல் இன் செக்யூரிட்டி. ஒரு பாதுகாப்பற்ற ஒரு உணர்வு. அடையாளப்படுத்திக் கொண்டால் அது நமக்கு சிக்கலைத் தரும்.

திருமாவளவன் இருக்கின்ற மேடையிலோ, கல்யாண சுந்தரம் இருக்கின்ற மேடையிலோ போய் உட்கார்ந்தால், நம்மை இந்தச் சாதிக்காரன் என்று கண்டு கொள்வார்கள்.

பிறகு நம்மை ஓரங்கட்டி விடுவார்கள் என்று அச்சப்படுகிற மனநிலை, மனத்தடை

இன்னும் இருக்கத்தான் செய்கிறது. இது எப்போது மாறும் என்றால்...

படித்தவர்களின் விழுக்காடு பெருகும் போது மாறும், அதிகாரிகளின்

விழுக்காடு பெருகும் போது மாறும், உயர் கல்வி பெறுகிறவர்களின் அந்த

சதவிகிதம் இன்னும் அதிகரிக்கின்ற போது இந்த இன் செக்யூர் என்கிற

பாதுகாப்பற்ற உணர்ச்சி என்கிற அந்த மனத்தடை விலகும். அங்கொன்றும்,

இங்கொன்றுமாக இந்த பதவிகளை பெறுவதனாலும், பதவிகளில் நம்மவர்கள்

இருப்பதனாலும், இது பாதுகாப்பற்ற ஒரு நிலையை, அந்த எண்ணத்தை

உருவாக்குகிறது.

ஒரு மாவட்டத்திலே ஒரு தாழ்த்தப்பட்டவர் எஸ்.பி-யாக இருக்கிறார் என்றால்

அந்த மாவட்டத்திலே இருக்கக் கூடிய தலித்துகள் கடுமையாக அடக்கப்படுவார்கள்

என்று நாம் கண்னை மூடிக்கொண்டு சிந்திக்கலாம். அல்லது நீதி கிடைக்காது

என்கிற முடிவுக்கே நாம் வந்து விடலாம். ஒரு வங்கியிலே இந்த சமூகத்தைச்

சார்ந்தவர் மேலாளராக இருக்கிறார் என்றால், அந்த வங்கியிலே கடனுதவி

கிடைக்காது என்கிற முடிவுக்கே நாம் வந்து விடலாம். பெரும்பான்மையானவர்கள்

அப்படித்தான் இருக்கிறார்கள். நான் மீண்டும் சொல்கிறேன் இது

குற்றச்சாட்டல்ல, சமூகத்திலே நிலவுகிற  ஒரு பாதுகாப்பற்ற ஒரு உணர்ச்சி.

அப்படி பழியை போட்டு விடுவார்கள். தருமபுரியிலே சாதிவெறியர்கள்

திட்டமிட்டு தாக்குதல் நடத்திவிட்டு, இந்த தாக்குதலுக்கெல்லாம் காரணம்

அந்த காவல் நிலையத்திலே பணியாற்றிக்கொண்டிருக்கிற ஒரு காவல் உதவி

ஆய்வாளர்தான், அந்த  உதவி ஆய்வாளர் ஒரு தலித் சமுதாயத்தைச் சார்ந்தவர்

என்று சாதிவெறியர்களின் ஒட்டு மொத்த குற்றச் செயல்களையும், அந்த

அதிகாரியின் மீது போட்டு, அவரை சஸ்பெண்ட் செய்ய வைத்து விட்டார்கள். ஆகவே

எல்லா உதவி ஆய்வாளர்களுக்கும் அந்த அச்சம் வருமா? வராதா? வரும்,

வரத்தான்செய்யும்.

 அரசு என்ன நினைத்ததோ! ஏது நினைத்ததோ! கைது செய்தவரைக் கொண்டு...

நல்லிரவு நேரத்திலே, திருச்சிராப்பள்ளியிலே கொண்டு போய் அடைத்து வைத்தது.

  அங்கே தெரிந்தோ! தெரியாமலோ!  ஒரு சூப்பிரண்ட் தாழ்த்தப்பட்ட சமூகத்தைச்

சார்ந்தவராக இருந்திருக்கிறார். அது நமக்கே தெரியாது, எனக்கே தெரியாது.

அந்த கட்சியினுடைய வழக்கறிஞர் வெளியே வந்து சொல்லுகிறார்... திருமாவளவன்

தலைமையில் திருமணம் செய்து கொண்டவர்தான் இங்கே சூப்பிரண்டாக இருக்கிறார்.

ஆகவே திருமாவளவனும், இந்த அரசாங்கமும் சேர்ந்து சதி செய்துதான் எங்கள்

அய்யாவை கொண்டு வந்து திருச்சியிலே போட்டிருக்கிறார்கள் என்று பேட்டி

கொடுக்கிறார். உடனே அந்த அதிகாரி என்ன நினைத்திருப்பார்? திருமாவளவன்

தலைமையில் திருமணம் செய்ததே தவறு போல என்று அவருக்கு ஒரு அச்சத்தை

உருவாக்கியிருக்கிறது. இனிமேல் இருக்கின்ற மற்றவர்கள் என்ன

நினைப்பார்கள்? திருமாவளவன் தலைமையில் திருமணம் செய்யக்கூடாது. நாளைக்கு

சிக்கல் வரும் என்று அச்சப்படுவார்கள். இப்படித்தான் ஒரு இன் செக்யூர் ஃபீல்.

விழுப்புரம் மாவட்டத்திலே, மரக்காணத்திலே கலவரம் ஏன் நடந்தது? அதற்கு

காரணம் விழுப்புரம் மாவட்டத்தில் மாவட்ட கண்காணிப்பாளராக இருப்பவர் ஒரு

தாழ்த்தப்பட்ட சமூகத்தைச் சார்ந்தவர். உண்மையிலே எனக்குத் தெரியாது. நான்

மாவட்ட கண்காணிப்பாளராக இருப்பவர்  எந்த சமூகத்தைச் சார்ந்தவர் என்று

கேட்டதே கிடையாது, அப்படி தெரிந்து கொண்டதே இல்லை. அவர்கள் சொன்ன

பிறகுதான் நமக்கே தெரிகிறது. அந்த அய்யா சொல்லுகிறார், விழுப்புரம்

மாவட்ட எஸ்.பி-யாக இருப்பவர் ஒரு தாழ்த்தப்பட்ட சமூகத்தைச் சார்ந்தவர்,

அதனால்தான் திருமாவளவனோடு கை கோர்த்துக்கொண்டு எங்கள் பேரணிக்கு

வந்தவர்களை தாக்கியிருக்கிறார்கள். பிறகு எப்படி அவர்களுக்கு அந்த

துணிச்சல் வரும்? நியாயப்படி செயல்படுவதற்கு கூட! சட்டப்படி

செயல்படுவதற்கு கூட!  ஆகவே அதிகாரிகளாக இருப்பவர்கள் தன்னை இந்த சமூகத்தை

சார்ந்தவர்கள் என்று காட்டிக்கொள்வதற்கே.... அச்சப்படக் கூடிய அளவிற்கு

சாதிவெறியர்களின் மேலாதிக்கம் இந்த சமூகத்திலே தலைவிரித்தாடுகிறது.

ஆகவே இப்படிப்பட்ட இந்த சூழலில் இருந்து நாம் எப்படி மீளப்போகிறோம்?

இப்படிப்பட்ட வெளிப்படையான தலித் விரோத நடவடிக்கைகளில் இருந்து எப்படி

நம்மை நாமே காப்பாற்றிக் கொள்ளப் போகிறோம்? மிகவும் ஆபத்தான ஒரு

கட்டத்திலே,நெருக்கடியான சூழலிலே நாம் சிக்கிக் கொண்டிருக்கிறோம். இந்த

அரசாணை எண் 92-ஐ பற்றி  நீங்கள் ஊரெல்லாம் சொல்லுங்கள். மாவட்ட மாவட்டமாக

விழிப்புணர்வு கருத்தரங்கை நடத்துங்கள் என்று தம்பி பாரதி பிரபு சொன்ன

போதும், அண்ணன் கிருத்துதாசுகாந்தி ஐ.ஏ.எஸ் அவர்களும் சொன்ன போதும்

எனக்கு என்ன கவலையென்றால், இது தெரிந்தால் இந்த அய்யா கும்பல் உடனே

அணிதிரண்டு விடுமே! இந்த மாணவர்களெல்லாம், இந்த தலித்துகளெல்லாம் வன்முறை

செய்வதற்கு காரணமே... இந்த அரசாணை எண் 92 தான். எனவே அரசாணை  92-ஐ தடை

செய்ய வேண்டும், நீக்க வேண்டும். அதை நீக்குகிற வரையில் அனைத்து சமுதாய

பேரியக்கம் ஒன்று திரண்டு  போராடும், என்று மரக்காணத்திற்கு பதிலாக பிறகு

அரக்கோணத்திலே கூட கூட்டம் போட்டாலும் போடுவார்கள், அரசாணை  92 க்கு

எதிரான போராட்டத்திற்கு.

நாடக காதலாம்! நசுக்கும் சட்டமாம்! எவ்வளவு பெரிய கொடூரமானவர்கள்?

எவ்வளவு பெரிய  நஞ்சுள்ளம் கொண்டவர்கள்.. என்பதை அந்த பிரச்சாரங்களில்

இருந்து நாம் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது. காலம் காலமாய் கல்வியில்லாமல்,

அடிமைகளாய் வயல் வெளிகளிலும், மலைக் குகைகளிலும், சமவெளிப் பகுதிகளிலும்,

கடலோரப்  பகுதிகளிலும் இப்படி நிலமற்ற கூலிகளாய் வாழ்ந்து கொண்டிருந்த

இந்த சமூகம் ஆங்கிலேயர்களின் வரவிற்கு பிறகு, அதிலும் கிருத்துவ

நிறுவனங்களின் வரவிற்கு பிறகு, கல்வி, சுகாதாரம் இந்த இரண்டையும் பற்றிய

அறிவகம் பெற்று, வெள்ளைச் சட்டை போடத் தொடங்கிய பிறகுதான், மெல்ல மெல்ல

இவர்களிடையே ஒரு வளர்ச்சி உருவான பிறகுதான், அதிலும் குறிப்பாக இந்த ஒரு

நூற்றாண்டு காலத்திலே ஏற்பட்டிருக்கிற மாற்றங்களுக்குப் பிறகுதான் இந்த

சாதிய வன்கொடுமைகளின் தாக்கம் அதிகரித்திருக்கிறது. சாதி நீண்ட காலமாக

இருந்திருக்கலாம்! கடுமையான அடக்கு முறைகளால் நம்மை ஒடுக்கி

அமைதிப்படுத்திவிட்டார்கள். தலை நிமிர முடியாத அளவிற்கு, உரிமையை கேட்க

முடியாத அளவிற்கு, ஒன்று சோந்து போராட முடியாத அளவிற்கு சிதறடித்து

வைத்து விட்டார்கள். மறுபடியும் ஒன்று சேர்வதற்கு, இணைவதற்கு ஒரு

விழிப்புணர்வை நமக்கு தந்தது  கல்வியும், சுகாதாரமும் மட்டும்தான்.

வெள்ளையர்களின் வரவிற்கு பிறகு, அதிலும் கிருத்துவ நிறுவனங்களின்

வரவிற்கு பிறகு அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக இது தலை காட்டத் துவங்கியது.

ஆங்கிலேயர்களின் ஆட்சி சாதி கட்டமைப்பிற்கு எதிரான ஆட்சி நிர்வாகமல்ல.

கிருத்துவ மத நிறுவனம் என்பதும் சாதி அமைப்பை உள்வாங்கிக்கொண்டு,

தகவமைத்துக்கொண்டு இயங்கிக்கொண்டிருக்கிறது. நானூறு ஆண்டு காலம் இந்த

நாட்டை ஆண்ட ஆங்கிலேயர்களின் ஆட்சி நிர்வாகமும், இந்தியாவில் இருக்கிற

சாதியின் மீது கைவைக்காமல், சாதி வெறியர்களை சீண்டாமல் இந்த ஒடுக்கப்பட்ட

மக்களுக்கு ஏதேனும் செய்ய வேண்டும் என்று எண்ணி, சின்ன சின்ன நலன்களைச்

செய்தார்கள். அதிலே ஒன்றுதான் பஞ்சமி நிலங்களை வழங்கியது, அதிலே

ஒன்றுதான் இட ஒதுக்கீடு வழங்க அவர்களை கூப்பிட்டது, வட்டமேசை மாநாடு

கூட்டி, விவாதம் நட்த்தி அதன் மூலம் வழிவகை கண்டது. அப்படித்தான் கல்வி,

சுகாதாரம் உருவானது. ஆங்காங்கே சின்ன சின்ன மருத்துவ நிலையங்கள்

உருவாக்கவும், கல்வி நிலையங்களை உருவாக்கவும், அதிலே தன் வீட்டிலே வேலை

செய்யக்கூடிய ஒடுக்கப்பட்ட சமூகத்தின் பிள்ளைகளை படிப்பதற்கு

அனுமதிப்பதும், இந்த மதத்தை தழுவிய பிறகு அந்த பிள்ளைகளுக்கு முழுமையாக

கல்வியளிக்க முன் வந்ததும், இப்படித்தான் இங்கே மாற்றம் என்பது

தலைகாட்டத் துவங்கியது. அதுவரையிலும் இந்துக்கள் சமூகம் அவ்வளவு

இருக்கமாக இருந்தது. எந்த உறவும், நட்பும், கலப்பும் ஏற்படாத அளவிற்கு

ஒடுக்கி வைத்திருந்தது. சேரி வேறு, குடி வேறு, ஊர்த் தெரு வேறு என்கிற

அடிப்படையிலே பிரித்து வைக்கப்பட்டிருந்தது.

ஆக, இதிலே ஒரு தளர்வு எப்போது ஏற்பட்டது? இந்த புரட்சி எப்போது

ஏற்பட்டது? புரட்சியாளர் அம்பேத்கார் போன்ற மாபெரும் தலைவர்கள் இந்த

மண்ணிற்கு வந்து விழிப்புணர்வை தந்தார்கள் என்றாலும் கூட, அவரே

“கல்வியறிவை” பெறுவதற்கான ஒரு வாய்ப்பை பெற்றதனால்தான் அவர் ஒரு

மாமனிதனாக, ஒரு மகத்தான தலைவராக, ஆதிக்கத்தை எதிர்த்து போராடக்கூடிய

போர்க்குணம் வாய்ந்த போராளியாக அவரால் விளங்க முடிந்தது. கல்வி இல்லாமல்

இருந்திருந்தால், அதிலும் உயர்க்கல்வி பெறாமல் இருந்திருந்தால் இது

தீவிரப்படுத்தப்பட்டிருக்காது. நமக்கிடையில் இன்றைக்கு இந்த மாற்றங்கள்,

இந்த விழிப்புணர்வு உருவாகியிருக்கிற இந்த எழுச்சி..

விரைவுபடுத்தப்பட்டிருக்காது. அது விரைவுபடுத்தப்பட்டிருப்பதற்கு

புரட்சியாளர் அம்பேத்கரின் வருகை ஒரு முக்கியமான ஒரு உந்து சக்தியாக

விளங்கியது.

ஆகவே, இந்த கல்வியால் ஏற்பட்டிருக்கிற மாற்றம் வெள்ளைச் சட்டை போட

வைத்திருக்கிறது, கேள்வி கேட்க வைத்திருக்கிறது, உரிமைகளை எழுப்புகிற

வலிமையை தந்திருக்கிறது. இதுதான் இன்றைக்கு அவர்களுக்கு பொறுத்துக்கொள்ள

முடியாத எரிச்சலைத் ஏற்படுத்தியிருக்கிறது. காலம் காலமாய் கட்டப்

பஞ்சாயத்து செய்து கொண்டிருந்தவர்கள், காலம் காலமாய் அனைத்து விதமான சட்ட

விரோத செயல்களை செய்து கொண்டிருந்தவர்கள்.. இன்றைக்கு இந்த எழுச்சி

பெற்ற, விழிப்புணர்வு பெற்ற தலித் இளைஞர்களிடையே பேச வேண்டிய நிலைமைக்கு,

அல்லது பதில் சொல்ல வேண்டிய நிலைமைக்கு வந்திருக்கிறார்கள்.

கட்டப்பஞ்சாயத்து இதுவரையிலும் கேள்வி இல்லாமல் நடந்துகொண்டிருந்தது. ஒரு

பெண்ணும் ஒரு ஆணும் விரும்பியிருக்கிறார்கள.. என்று சொன்னால் அவர்களை

சேர்த்து வைப்பது அல்லது பிரித்து வைப்பது என்கிற நடவடிக்கைகளில்

ஈடுபடக்கூடிய அளவிற்கு கூட வலிமையில்லாதவர்களாக இருக்கிறது இந்த தலித்

சமூகம். அடித்தாலும், உதைத்தாலும் படுகொலைகளைச் செய்தாலும், நண்டு

நத்தைகளை நசுக்கிப் போட்டதைப் போல் கால்களால் எட்டித் தள்ளிவிட்டு

போனார்களே தவிர அதை வழக்காக பதிவு செய்வதற்குக் கூட அன்றைக்கு

நாதியில்லாமல் இருந்தது. இன்றைக்கு.. ஏன்? இந்த பெண்ணையும்

மாப்பிள்ளையையும் பிரிக்கிறீர்கள், பிரிக்கக்கூடாது என்று காவல்

நிலையத்திலே உட்கார்ந்து பேசுகிற வலிமையை தலித்துக்கள் பெற்றுவிட்டார்கள்

என்பதைப் பார்த்துதான் இவர்கள் கட்டப் பஞ்சாயத்து செய்கிறார்கள் என்ற

பழியைப் போடுகிறார்கள். கட்டப் பஞ்சாயத்து செய்ய இவர்கள் அனுமதித்து

விடுவார்களா? கோடி கோடியாக பேசக் கூடிய கும்பல் இதற்காக ஐந்து நட்சத்திர

விடுதிகளிலே போய் உட்கார்ந்து பேசிக்கொண்டிருக்கிற கும்பல்... அதற்கு

பெரிய அளவிலே இன்றைக்கு சவால் விடக்கூடிய பிரச்சினைகளை கையிலெடுத்து

அப்படி ஓடுகிறவர்களை, விரும்பி வாழ விரும்புகிறவர்களை பிரிக்கக்கூடாது

என்று தடுக்கிற வேலையை,  தலையிடுகிற வேலையை இன்றைக்கு தலித் இயக்கங்கள்

குறைந்த விழுக்காடு அளவிலே கையில் எடுத்திருக்கிறது. இதை யாரும்

மறுக்கமுடியாது. அதுவும் தலித் சம்பந்தப்பட்ட ஒரு ஆணாகவோ, ஒரு பெண்ணாகவோ

இருந்தால் மட்டும்தான். வேறு இன்டர்காஸ்ட் மேரேஜ் என்று சொல்லக்கூடியதில்

அவர்கள் தலையிடுவதில்லை. ஒரு அருந்ததியரோ, தேவேந்திரரோ, பறையரோ இதில்

யாரோ சம்பந்தப்பட்டிருந்தால் அந்த பிரச்சினை ஒரு தலித் இயக்கத்தை நாடி

வருகிறது. ஏன்? காவல் துறையே வரும. அண்ணா உங்க பசங்கதான், கொஞ்சம்

பார்த்துச்சொல்லுங்களேன் என்று தேடி வந்து பிரச்சினையை கையில் திணிப்பது

காவல்துறைதான். அல்லது பெண்ணை பெற்றவர்கள் ஓடி வருகிறார்கள். என்பிள்ளை

எங்கோ ஓடி விட்டது, உங்க சாதிக்கார பையன்தான் என்று சொல்கிறார்கள்,

நீங்கதான் இந்தப் பகுதியில் வலுவான கட்சியா இருக்கீங்க, நீங்க சொன்னா

அவர்கள் கேட்பார்கள். அதனால் ஏதாவது செலவானாலும் நான்

பார்த்துக்கொள்கிறேன், தேடி கண்டு பிடித்துக் கொடுங்கள் என்று... அதுவும்

காலில் வந்து விழுகிற வேலைகளை அவர்கள்தான் செய்கிறார்கள். யாரும்

தேடிப்போய் பஞ்சாயத்திற்கு போவதில்லை. அப்படி தேடிப்பிடித்து தாருங்கள்

எனறு கேட்கிறவர்கள் பெண்ணை பிரித்தபிறகு பழி போடுகிறார்கள். ஏன் இந்த

இடத்திலே இதையெல்லாம் சொல்லுகிறேன் என்றால்.. இப்படி அரசியல் தளத்திலே

லேசாக கொஞ்சம் தலைநிமிர்கிற பொழுதே பொருத்துக்கொள்ள முடியவில்லை

அவர்களால். விழிப்புணர்வை பெறுகிற பொழுதே பொருத்துக்கொள்ள முடியவில்லை,

சகித்துக்கொள்ள முடியவில்லை அவர்களால். எவ்வளவு பெரிய ஆபத்தான உத்தியை

கையில் எடுத்திருக்கார்கள்.. வன்கொடுமை தடுப்புச் சட்டத்தை நீக்கியே தீர

வேண்டும். அதை நீர்த்துப் போகச்செய்ய வேண்டு்ம் என்று. வன்கொடுமை

தடுப்புச் சட்டத்தால் இந்தியாவிலே, தமிழகத்திலே எத்தனை சதவீதம் பேர்

தண்டிக்கப்பட்டுள்ளார்கள்? எத்தனை பேர் சிறைச்சாலைகளிலே கிடக்கிறார்கள்?

வன்கொடுமை தடுப்புச் சட்டத்திலே கைதானால்.. குண்டர்சட்டத்திலோ, தேசிய

பாதுகாப்பு சட்டத்திலோ   கைதாவதைப்போல் ஓராண்டிற்கு பிணை கிடையாது என்கிற

அளவிற்கு ஏதேனும் பிரிவுகள் இருக்கின்றனவா?வன்கொடுமை தடுப்புச்

சட்டத்திலே கைதானால்..  ஓராண்டிற்கு வெளியே வரமுடியாது என்று ஏதேனும்

சொல்லப்பட்டிருக்கிறதா? குண்டர் தடுப்புச் சட்டத்தைக் கூட இப்போது 90

நாட்களில் உடைத்துவிட்டு வெளியே வந்து விடுகிறார்கள். தேசிய பாதுகாப்பு

சட்டத்தில்  கைது செய்தால் கூட கவனிக்க வேண்டியவர்களை கவனித்து விட்டு,

செய்ய  வேண்டியவைகளை செய்து விட்டு சில மாதங்களிலே வெளியே வந்து

விடுகிறார்கள்.

உண்மையாக நசுக்கும் சட்டம், அடக்குமுறைச்சட்டம், கருப்புச் சட்டம் என்று

சொன்னால் குண்டர் சட்டம், தேசிய பாதுகாப்பு சட்டம் போன்றவைதான். அந்தச்

சட்டஙகளை ஒழிக்க வேண்டும் என்று போராடுவதற்கு பதிலாக, வன்கொடுமை

தடுப்புச் சட்டத்தையும், பி.சி.ஆர் சட்டததையும் ஒழிக்க வேண்டும்

என்கிறார்கள். 1955-லே வந்த இந்த சட்டத்தால் ஒரே ஒரு விழுக்காடு அளவில்

கூட அகில  இந்திய அளவிலே எந்த ஒரு சாதி வெறியனும் தண்டிக்கப்படவில்லை.

ராம்விலாஸ்பஸ்வான் போன்றவர்கள் அமைச்சராக இருந்த காரணத்தினால்,

வி.பி.சிங்  போன்ற  நேர்மையான தலைவர்கள் பிரதமாராக இருந்த காரணத்தினால்

1989-ம் ஆண்டு இச்சட்டம் நிறைவேற்றப்பட்டது. ஆனால் 1995-களில்தான் அதற்கு

விதிகள் வந்தது தமிழ்நாட்டிலே. அதன் பிறகு பதினைந்து, இருபது ஆண்டுகளில்

 எத்தனை சதவீதம் அந்தச் சட்டம் நடைமுறையில் இருந்தது? அண்ணன்

கிருத்துதாசுகாந்தி ஐ.ஏ.எஸ் போன்றவர்கள் அங்கே மிக உயர்ந்த பதவிகளிலே

இருக்கின்ற காரணத்தினால், காவல்துறை அதிகாரிகளுக்கெல்லாம் விழிப்புணர்வை

ஏற்படுத்துகிற வகுப்புகளை எடுத்தார்கள். இவர் வகுப்பெடுத்துதான் பல

அதிகாரிகளுக்கே இப்படி ஒரு சட்டம் இருக்கிறதென்று தெரியும்.

சட்டமன்றத்திலே, நாடாளுமன்றத்திலே. நம்மை போன்றவர்கள் குரல் கொடுத்ததனால்

இதைப் பற்றிய ஒரு  விழிப்புணர்வு மேல்மட்டத்திலே உருவானது. ஆங்காங்கே

போராடுகிற போது நாம் இதையெல்லாம் சுட்டிக்காட்டி இந்த வழக்கை பதிவு

செய்யுங்கள் என்று வற்புறுத்தினால் இவர்கள் அதிகபட்சம் 3110 என்கிற

ஒற்றைப் பிரிவைத்தான் பதிவு செய்வார்கள். அப்படிப்பட்ட அந்தச்

சட்டத்தையே, பல்லில்லாத பாம்பைக் கண்டு நடுங்குகிறார்கள். அதை ஒழித்தாக

வேண்டும் என்று கூட்டம் கூட்டமாய், ஊர் ஊராய் கும்பல்களைத்

திரட்டுகிறார்கள், மாநாடு நடத்துகிறார்கள். அரசானை-92 மூலம் எல்லாக்

கல்விகளையும் இலவசமாக பெறப் போகிறார்கள் என்று நமது பிரச்சாரம்

இவர்களுக்குத் தெரிய வந்தால், சாதிவெறியர்கள் மறுபடியும் திரண்டு

விடுவார்கள் என்கிற அச்சம்தான் எனக்கு நீளுகிறது.

ஒருவர் படித்தவர், அதே மேடையில் பேசுகிறார். எல்லாம் இலவசம்...இந்த சாதி

பசங்களுக்கு.. இன்னும் ஒன்றே ஒன்றுதான் இலவசமாகத் தரவில்லை.. பிள்ளை

மட்டும்தான் இலவசமாகத் தரவில்லை என்று சொல்லுகிறார். அதற்கு என்ன

அர்த்தம்? அதற்கு என்ன பொருள்? அந்த அளவிற்கு வயிற்றெரிச்சல் இருக்கிறது.

ஏன் அரசாங்கம் இவர்களுக்கு கலவி தரவேண்டும் என்று சொல்லுகிறது?

அரசாங்கத்திலே இருக்கிறவர்கள் எல்லோரும் ஒடுக்கப்பட்ட சமூகத்தை

சார்ந்தவர்களா? இந்தியாவிலே ஒரு தாழ்த்தப்பட்டவன் பிரதமாராக

வந்துவிடமுடியுமா? குடியரசு தலைவராக வரமுடியும். பிரதமராக வர முடியுமா?

ஆதிதிராவிட தலைமைச் செயலாளராகக் கூட வரமுடியும்...ஆனால் முதலமைச்சராக வர

முடியுமா? தமிழ்நாட்டிலே விட்டு விடுவார்களா? சாதி வெறியர்களின்

மேலாதிக்கம் அந்த அளவிற்கு தலைவிரித்தாடுகிறது். ஆகவேதான், சனநாயக

சக்திகளின் நல்லுறவோடு இதையெல்லாம் நாம் முன்னெடுக்க வேண்டும்.

தலித்துகளின் கோரிக்கைகளைப் பற்றி பேச தலித் அல்லாதவர்கள் எவ்வளவோ பேர்

இருக்கிறார்கள். நீதி மன்றங்களிலே பேசுவதற்கு, எழுதுவதற்கு,

வாதாடுவதற்கு, இதைப்பற்றி விவாதிப்பதற்கு இன்றைக்கு தலித் அல்லாதவர்களின்

சதவீதம் வளர்ந்திருக்கிறது. இந்த சாதிவெறியர்கள் நமக்கு எதிராக பரப்புகிற

அவதூறு பிரச்சாரங்களை முறியடிக்க கூடிய அளவிற்கு.. தலித்  இயக்கங்கள்

ஒன்று சேர்ந்து குரல் கொடுத்தது என்பதை விட, தலித் அல்லாதவர்களின் குரல்

இந்த ஆறு மாதகாலம் மேலோங்கியிருக்கிறது.

ஊடகங்கள் வாயிலாகவும், பொதுக்கூட்டங்கள் வாயிலாகவும், போராட்டக்

களங்களின் வாயிலாகவும் மிகக் கடுமையாக அவர்களை தோலுரித்துக்

காட்டியிருக்கிறார்கள். அவர்களை அம்பலப்படுத்திக் காட்டியிருக்கிறார்கள்.

அந்த அளவிற்கு தலித் அல்லாதவர்களின் குரல் இன்றைக்கு வலிமையாக

இருக்கிறதென்றால், அப்படிப்பட்ட அந்த சக்திகளோடு இருக்கிற உறவை நாம்

வலுப்படுத்த வேண்டுமல்லவா? அதுதான் மிகச் சரியான உத்தி. எல்லா

விசயங்களிலும் உத்தி என்பது மிக முக்கியமானது. உத்திகள் இல்லாத எந்த ஒரு

கான்செப்ட்டும் வெற்றி பெறாது. இந்த சாதிய சமூக கட்டமைப்பில்   சாதி

வெறியர்கள் வெளிப்படையாகவே அணிதிரண்டு எச்சரிக்கை விடுக்க கூடிய அளவிற்கு

இருக்கக் கூடிய இந்த சூழலில், தலித் அல்லாத பிற சமூகத்தைச் சார்ந்த

சனநாயக சக்திகளோடு நல்லுறவு கொண்டு, அவர்களின் நல்லாதரவைப் பெற்று,

அவர்களோடு இருக்கின்ற உறவை வலுப்படுத்தி, அதன் மூலம் இவர்களை

எதிர்கொள்வதில்தான் வெற்றி அடங்கியிருக்கிறது. அதுதான் மிக மிக

முக்கியமானது். நாம் பேசுவதைவிட அவர்கள் பேசவேண்டும். திருமாவளவன்

ஆவேசப்படுவதைவிட சனநாயக சக்திகள் ஆவேசப்படவேண்டும். அது இன்றைக்கு

நிகழ்ந்து இருக்கிறது. இதைப் பற்றி பேசினால் மணிக்கணக்கில் நீளும். எனவே

இந்த அரசானை-92 என்பதை இந்த நூலிலே போஸ்ட் மெட்ரிக் ஸ்காலர்சிப் (POST

MATRIC SCHOLARSHIP) என்று ஆங்கிலத்திலே அச்சிட்டு இருக்கிறார்கள். அதை

தம்பி பாரதி பிரபுவிடம் கேட்டேன். இங்கே  அண்ணன் கிருஸ்துதாஸ் காந்தி

ஐ.ஏ.எஸ் அவர்கள் பேசும்போது கூட இது கிட்டத்தட்ட 60 ஆண்டுகளாக

இருக்கிறது. இது பற்றிய விழிப்புணர்வு இப்போதுதான் வந்திருக்கிறது என்று

சொன்னார். அப்போதுதான் எனக்கே நினைவுக்கு வந்தது, நானே இந்த போஸ்ட்

மெட்ரிக் ஸ்காலர்சிப்  வாங்கியிருக்கிறேன், படித்திருக்கிறேன். நான்

மாநிலக் கல்லூரி மாணவனாக இருந்தபோது நான் அந்த கல்வி உதவித்தொகையை வாங்கி

படித்தேன். இந்த உதவிகளெல்லாம் இல்லை என்று சொன்னால் எங்கோ ஒரு மூலையில்,

யாரோ ஒரு நிலப் பண்ணையாருக்கு நான் ஆடு, மாடு மேய்ப்பவனாகத்தான்

இருந்திருப்பேன்.

1979-ம் ஆண்டு நான் பி.எஸ்.சி, கெமிஸ்ட்ரி மாணவனாக கட்டிய கட்டணம் வெறும்

12 ரூபாய். மற்றவர்கள் ஆயிரக்கணக்கில் கட்டினார்கள். மெட்ராஸ் எஜுகேஷன்

ரூல்-92 சட்டத்தின் கீழ் (மெட்ராஸ் என்று பொருள் அல்ல, மதராஸ்

பிரசிடன்சி. அதாவது தமிழ்நாடு முழுவதும்) நமக்கு மாவட்ட ஆட்சியர்

அலுவலகத்திலே வழங்கப்பட்ட என்டைட்டில்மெண்ட் கார்டு (E-Card அல்லது

எலிஜிபில்லிட்டி கார்டு என்று கூட சொல்லுவார்கள்)  அந்த கார்டை வாங்கி

கொண்டு கொடுத்தால் வெறும் சேர்க்கை கட்டணம் மட்டும்தான். அதன் பிறகு

தமிழ் மீடியம் படிக்கும் மாணவர்களுக்கு 300 ரூபாய் தந்தார்கள். அந்தப்

பணத்திலே புத்தகங்களை வாங்கிக் கொண்டேன். பிறகு விடுதியில் தங்கி

படிக்கும் மாணவர்களுக்கு 15 ரூபாய் தந்தார்கள் அதுவும் பேருந்து

பயணச்சீட்டிற்காக. நாங்கள் ஏழரை ரூபாயை பயணச்சீட்டிற்காக.

கொடுத்துவிட்டு, மீதி ஏழரை ரூபாயை மாத செலவிற்காக வைத்துக் கொள்ளுவோம்.

அதில்தான் டூத் பேஸ்ட் வாங்குவது, சீப்பு வாங்குவது, சோப்பு

வாங்குவதுஅல்லது ஏதேனும் செலவு செய்வது அந்த ஏழரை ரூபாயில்தான். ஏன் இதை

நான் சொல்லுகிறேன் என்று சொன்னால், இப்படிப்பட்ட அரசு உதவிகளெல்லாம்

இல்லை என்று சொன்னால் என்னை போன்றோர் படிப்பதற்கே வாய்ப்பு இல்லை

என்பதுதான் சமூகத்தின் இருப்பு நிலை, இதுதான் எதார்த்தமான நிலை.

இப்படிப்பட்ட ஒரு சமூகம் ஆதிக்கம் செய்கிறதாம்? கோவில்பட்டி அருகிலே,

கழுகுமலை பக்கத்திலே, வேலாயுதபுரம் என்கிற கிராமத்திலே நாற்பதே நாற்பது

தலித்துகள் இருக்கிறார்கள். அங்கே நானூறு குடும்பங்களைச் சார்ந்த

ரெட்டியார்கள் இருக்கிறார்கள், இந்த நாற்பது தலித் குடும்பங்களைச்

சார்ந்தவர்கள் கொடுக்கிற தொல்லையால், நானூறு குடும்பங்களைச் சார்ந்த

ரெட்டியார்கள்  கதறுகிறார்கள். என்ன கொடுமை? என்ன கொடுமை..? அந்த

கிராமத்திற்கு நாம் சென்று விசாரித்த போது, என்ன தெரிகிறது என்றால் அந்த

நாற்பதே நாற்பது குடும்பங்களும் அருந்ததியர் குடும்பம். அவர்கள் வெளியே

வரமுடியாத அளவிற்கு ஊரைச் சுற்றி வேலியடைத்து வைததுள்ளார்கள். அதை

எதிர்த்து அவர்கள் போராடுகிற போது, கருப்பசாமி என்கிற இளைஞரை கொலை செய்து

இருக்கிறார்கள். அந்த அளவிற்கு கொடுமை நடந்துள்ளது. அவர்கள் செய்த

கொடுமைகளையெல்லாம் மறைத்து விட்டு, இந்த நாற்பது  குடும்பங்களும்

ஆதிக்கம் செய்கிறதாம்? நானூறு குடும்பங்களைச் சார்ந்த ரெட்டியார்கள்

கதறுகிறார்களாம். எவ்வளவு அருமையாக கதை வசனம் எழுதுகிறார்கள் பாருங்கள்.

75 வயதிலே சினிமாவிலே கதை வசனம் எழுதக்கூடிய அளவிற்கு, அரசியலிலே கதை

வசனம் எழுதுகிறார்கள். இப்படிப்பட்ட நிலையிலே வன்முறைகளுக்கு ஒரு போதும்

இடம் கொடுக்க கூடாது. இன்றைக்கு அந்தப் பக்கம் பாய்கிறது காவல்துறை,

அந்தப் பக்கம் பாய்கிறது அரசு என்பதனால், எப்போதும் அந்தப் பக்கம்

பாய்ந்து கொண்டிருக்காது.. எந்த நேரமும் இந்தபக்கமும் பாயும் அதை நீங்கள்

கவனமாக நெஞ்சிலே நிறுத்திக் கொள்ள வேண்டும். இதை அரசு சொல்லித்தான் செய்ய

வேண்டும் எனபது இல்லை, காவல் துறையே செய்யும். அரசாங்கம் ஆணையிட்டுத்தான்

செய்ய வேண்டும் என்பது இல்லை. அந்தந்த துறைகளில் இருப்பவர்களே

செய்வார்கள். எந்த நேரத்திலும் ஒடுக்கப்பட்டவர்களுககெதிராக அரசு

நிறுவனங்கள் திரும்பும், காவல்துறை திரும்பும்.

 அதனால், அவன் பஞ்சாயத்திற்கு கூப்பிட்டான், இவன் பஞ்சாயத்திற்கு

கூப்பிட்டான், அவன் காலில் விழுந்தான், என்னை ஒரு தலைவர்னு மதிச்சு

கூப்பிட்டான், அதனால் நான் போனேன் என்கிற பேச்சிற்கே இடம் இருக்க கூடாது.

எவன் வந்து கூப்பிட்டாலும், எவன் பொண்ணு ஓடினாலும் உனக்கென்ன? எவன்

பெண்ணும் ஓடினால் உனக்கென்ன? அந்த மாதிரி விவகாரங்களிலே தலையிடக்கூடாது..

இந்த சமூகத்தைச் சார்ந்த மாணவர்களாக இருந்தாலும, இளைஞர்களாக இருந்தாலும.

அதைப் போல, படித்து உயர்க்கல்வி பெறுகிற வரையிலே திருமணம் போன்ற

சிந்தனையில்லாமல் நீங்கள் ஆழ்ந்து படிக்கவேண்டும். குறைந்தது உங்கள் வயது

வரம்பையே 27 வயதில்தான் திருமணம் என்கிற அளவிற்கு ஒரு வரையரையை

ஏற்படுத்திக் கொள்ள வேண்டும், ஆணாக இருந்தாலும் சரி, பெண்ணாக இருந்தாலும்

சரி. பெற்றோர் சொல்லததான் செய்வார்கள், 21 வயதாகி விட்டது, கல்யாண வயதாகி

விட்டது என்று. 21 வயது வரையிலுமாவது நீங்கள் போஸ்ட் கிராஜுயேட் முடித்து

அல்லது ஒரு பி.எச்.டி முடிக்கிற வரையில், அந்த எல்லையை எட்டுகிற வரையில்

ஆணாக இருந்தாலும், பெண்ணாக இருந்தாலும் காதல், திருமணம் என்கிற

விவகாரங்களில் ஈடுபடாமல் படிக்கவேண்டும், வழிகாட்ட வேண்டும்,

எல்லோருக்கும் பயில் கொடுக்க வேண்டும் என்கிற அந்த உணர்வோடு நீங்கள்

பணியாற்ற வேண்டும். இந்த அரசாணை எண்-92 பற்றி விழிப்புணர்வு

பிரச்சாரங்களை மிக கவனமாக, சிறந்த உத்திகளோடு, சனநாயக சக்திகளோடு இணைந்து

செய்வோம், அது அனைவருக்கும் பயன்படும் என்கிற நிலையிலே என்னுடைய

கருத்துக்களை பதிவு செய்து இந்த வாய்ப்பிற்கு நன்றி கூறி நிறைவு செய்து

விடைபெறுகிறேன்... நன்றி! வணக்கம்!!  இவ்வாறு எழுச்சித்தமிழர் பேசினார்.

இதில் எழுத்தாளர். அன்புச்செல்வம், துடி இயக்க நிர்வாகிகள் அசோக்குமார், பேரா.பா.தயானந்தன், மதன்ராஜ் உள்ளிட்டோரும், சிறப்பு அழைப்பாளராக, எஸ்.டி. கல்யாண சுந்தரம், பேரா.தமிழ்மாறன், பேரா.ஏ.மாரிமுத்து. பேரா.மாறவர்மன், பேரா.அரங்கமல்லிகா, பேரா.ஏ.பேச்சிமுத்து, பேரா.கணேஷ்வரி, பேரா.டயானா கிறிஷ்டி, பேரா.கே.எஸ்.முத்து, பேரா.பாலசுப்பிரமணியன், பேரா.அருள்தாஸ், பேரா.லூர்துநாதன், பேரா.ஸ்டாலின் ராஜாங்கம்,

முனைவர்.ஜெயகரவன், பேரா.பார்த்திபன், பேரா.ஆட்லின் ரெஜினாபாய், இரா.மணிமாறன் மற்றும்  பள்ளி, கல்லூரி மாணவர்களும், விடுதலைச்சிறுத்தைகள் கட்சியின் மாநில அமைப்புச்செயலாளர். ஆற்றலரசு, மாநில துணைப் பொதுச் செயலாளர்கள்.உஞ்சை அரசன், வெ.கனியமுதன், மாவட்டச்செயலாளர்.மோ.எல்லாளன், மாநகர் மாவட்டச் செயலாளர் இரா.பாண்டியம்மாள், தேவராசு, அ.போசு, பெரியகுளம் தமிழ்வாணன், முற்போக்கு மாணவர் கழக மாநிலத் துணைச்செயலாளர்.அ.செல்லப்பாண்டியன், வழக்கறிஞர்.மு.பாண்டியரசன், இன்குலாப், இ.எ.பாசறையின் மாநிலத் துணைச்செயலாளர். ஊர்சேரி சிந்தனைவளவன், கொ.ஆறுமுகம், முத்தமிழ்பாண்டியன்,  பூபாலன், அ.மணியரசு, வரிச்சியூர் பூமிநாதன், தீபம், சே.அமுதன், க.கலைவாணன், தென்னிலவன், அய்யங்காளி, மேற்கு ஒன்றிய செயலாளர் அரசமுத்துப்பாண்டியன், .இரா.அய்யங்காளை, திருமங்கலம் கருப்பையா,  சிறுத்தைக்கனி, அழகர்(எ)தமிழழகன், திருமங்கலம் நகரச்செயலாளர் பாண்டி, இராமச்சந்திரன், அழகுமணி, வழக்கறிஞர். ப.இரவிக்குமார், பனையூர் சேகர்,  ஓவியர்கள்.ஆதவன், நா.அழகர்சாமி, ம.எழில்,   ஊடகம் மையம் வீரமணி, ஸ்வீட் ராஜா, திருமோகூர் முருகன், ராக்கப்பன்,  ரேவதிகடம்பு,  திருமா தேவா, மற்றும்....நகர, ஒன்றிய, முகாம், மாவட்ட நிர்வாகிகள் ஏராளோமானோர் கலந்து கொண்டனர். இந்நிகழ்ச்சி துடி இயக்கத்தின் பொதுச் செயலாளர் பாரதி பிரபு தலைமையில் நடைபெற்றது. தலித் ஆதார மைய்யம் ஒருங்கிணைப்பு  செய்திருந்தது.

முன்னதாக விமானம் மூலம் மதுரை வந்த எழுச்சித்தமிழர் அவர்கள் காலை 09.00 மணியளவில் முற்போக்கு மாணவர் கழக மாநிலத் துணைச்செயலாளர்.வழக்கறிஞர்.இன்குலாப் அவர்களின் இல்லத்திறப்பு விழாவிற்கு சென்றுவிட்டு, தல்லாகுளம் விடுதலைச் சிறுத்தைகள் கட்சியின் மூத்த போராளி மனோகரன் அவர்களின் இல்ல திருமணத்தை  எழுச்சித்தமிழர் அவர்கள் தலைமையேற்று நடத்தி வைத்து மணமக்களை வாழ்த்தி பேசினார். பிறகு மாலை 04.00 மணியளவில் அரசாணை எண்-92  விழிப்புணர்வு நிகழ்ச்சியில் கலந்துகொண்டு எழுச்சியுரையாற்றிவிட்டு, தலைமை நிலைய  செயலாளர் ஏ.சி.பாவரசு அவர்களின் துணைவியார் அம்சவள்ளி அவர்களின் திருவுருவப் படத்தினை அவரது இல்லத்திற்கு சென்று திறந்து வைத்தார். விடுதலைச் சிறுத்தைகள் கட்சியின் முதும்பெரும் ஆலோசகர்  மறைந்த பந்தல்குடி ஐயா நடராசன் அவர்களின் குடும்பத்தாரை சந்தித்து ஆறுதல் கூறிவிட்டு, அவரது  திருவுருவப் படத்தினை திறந்து வைத்தார். இரவு 07.00 மணியளவில் மதுரை அரசு இராசாசி மருத்துவமனையில் சிகிச்சைக்காக அனுமதிக்கப்பட்டுள்ள ஓவியரணியின் மாநில துணைச் செயலாளர் ப.முதல்வன் அவர்களின் துணைவியார் மீனாட்சி அவர்களையும், திருப்புவனம் ஒன்றியச் செயலாளர் இராசேந்திரன்  அவர்களையும் நேரில் சென்று நலம் விசாரித்தார். அப்போது பல நாட்களாகியும் முறையான சிகிச்சை எதுவும் அளிக்கப்படவில்லை என்பதை அறிந்த எழுச்சித்தமிழர் அவர்கள் அரசு இராசாசி மருத்துவமனையின் முதல்வர் அவர்களை  நேரில் சந்தித்து உடனடியாக உரிய சிகிச்சை அளிக்கும்படி கேட்டுக் கொண்டார். அதனையேற்று  மருத்துவமனையின் முதல்வர் அவர்கள் மீனாட்சி, இராசேந்திரன் ஆகியோரை நேரில் சென்று பார்வையிட்டு இருவருக்கும் உடனடியாக அறுவைசிகிச்சை செய்ய உத்தரவிட்டார். தற்போது இருவரும் நல்ல முறையில் குணமடைந்து வருகின்றனர்.

தொகுப்பு்; ஓவியர்.நா.அழகர்சாமி